Gdynia

Dworzec Podmiejski, projekt Lech Zaleski, budowa w latach 1956-1959. Na zdjęciu przejście do Dworca Dalekobieżnego oraz na piętro, do dawnej restauracji. W tym miejscu ściany pokrywa okładzina tzw. zlepieniec wapienny (inne spotykane nazwy to zlepieniec zygmuntowski, zlepieniec permski, potocznie określany jako zygmuntówka, czy też "permski salceson", a także jako marmur zygmuntowski).

Ten rodzaj okładziny występuje w wielu realizacjach czasu modernizmu. Z zygmuntówki wykonano m.in. parapety w oknach Dworca Zachodniego w Poznaniu (obiekt z 1927 roku), znajdziemy go w gmachu I Oddziału ZUS w Poznaniu (obiekt przy ul. Dąbrowskiego, pochodzi z I poł. lat 30.), w pawilonie budownictwa na terenie MTP, w hotelach Novotel, Ikar i Olimp, w krakowskim Domu Handlowym Jubilat, hotelu Cracovia, w budynkach A-0 i D-10 Akademii Górniczo-Hutniczej, również w warszawskim sklepie Wedla przy ul. Szpitalnej - pilastry (kamienica z końcówki XIX w., odbudowana w 1947 r.) oraz w Bibliotece Narodowej (nie mam informacji w którym budynku).

Zygmuntówka była używana "na płyty okładzinowe i detale architektoniczne wnętrz (...). Charakteryzuje się dość niską ścieralnością dlatego niewskazane jest stosowanie jej na posadzki. Ze względu na słabą odporność na warunki atmosferyczne nie jest polecana również do okładzin zewnętrznych – wytrzymuje kilkanaście lat, a następnie traci poler i kolor, szybko koroduje też lepiszcze, co powoduje wyłuskiwanie się i wypadanie otoczaków".

Źródła: Wiki, www.zywaplaneta.pl.

Cytat za:

www.surowce-naturalne.blogspot.com/2013/03/swietokrzyskie-marmury-i-wapienie-may.html.